Stasi-praktijken of toch Guantanamo-Bay?

In 1946 zat Mijn NSB-opa bijna een jaar gevangen in een detentiekamp in Groningen. Zonder advocaat, zonder bezoek en ook zonder formele beschuldiging. Later schrijft hij hierover:

“Op 29 maart, de vrijdag, kwam er een rechercheur uit Rotterdam. De man hoorde mij uit. Over mijn lidmaatschap maar ook over de mensen met wie ik omging in de oorlog. Plotseling zweeg hij. En toen vroeg hij mij toe te geven dat ik anderen gedurende de bezetting had overgehaald om lid van de NSB te worden.
Ik reageerde fel: ‘Bent u gek geworden! Helemaal vanuit Rotterdam naar hier af te reizen. Om een onschuldig gevangen Nederlander leugens uit de keel te persen!’
De man bleef zeer rustig onder mijn uitval, die toch niet mals was want ik voelde mij zeer gekrenkt. Hij sprak: ‘Indien u die verklaring tekent, kan ik ervoor zorgen dat uw bedrijf niet aan derden wordt verkocht en in de familie blijft. Zo zit het. Tekent u niet dan gaat de boel naar de hoogste bieder en het geld naar de overheid.’ Knarsetandend heb ik deze chantage ondergaan en getekend. Rug tegen de muur. Recht in Nederland? Laat mij niet lachen.

Stasi-praktijken of toch Guantanamo-Bay?

Deze bekentenis zou mijn opa nog lang blijven achtervolgen. Bijvoorbeeld tijdens een rechtszaak in 1953, waar de rechter droog constateerde dat mijn opa dus mensen had aangegeven. ‘U heeft dit zelf verklaard, op vrijdag 29 maart 1946.’

 Nieuwsgierig naar de hele roman? Ga naar de homepage en bestel het boek